Uwielbia dusza moja Stwórcę swego Pana (Magnificat)

[knrdsk1]

Śpiewnik Wrocławski 1865

MAGNIFICAT.
PIEŚŃ NAJŚWIĘTSZÉJ M. PANNY. Luc. 1.

Uwielbia dusza moja Stwórcę swego Pana,
   I w Bogu Zbawcy swoim jest udarowana.
Bo wejrzał na swą sługę, ubogą, wzgardzoną,
   I odtąd już mnie będą zwać Błogosławioną.
Albowiem uczynił mi cuda niepojęte,
   Tén który jest Wszechmocny i a Imię święte.
A litość do całego rozciąga plemienia
   Bojącym się Go stale udziela zbawienia.
Okazał wielką siłę ramienia swojego,
   Rozproszył dumnych myślą serca ich pysznego.
Potężnych władców strącił z ich dumnéj stolicy,
   A pokorne wywyższył mocą swéj prawicy.
Łaknących też napełnił wielkiemi dobrami,
   A bogacze odprawił z próżnemi rękami.
Przyjął zaś Izraela dziecię ulubione,
   Pomny na miłosierdzie swoje nieskończone.
Jako był przyobiecał niegdyś uroczyście,
   Abrahamowi z jego potomstwem wieczyście.
Chwała Ojcu,- i t.d. lub: Wieczny odpoczynek,.