Pani nieba i ziemi, i wszech rzeczy dziedziczko

[marian7]

Pani nieba i ziemi, i wszech rzeczy dziedziczko,
Smutnych ludzi pociecho, grzesznych Orędowniczko,
              Racz przyjąć niegodne pinie,
              Które na Twe uwielbienie,
                     Grzesznik ku Tobie wznoszę,
                     Twe wielkie łaski głoszę.
O wierni chrześcijanie, Maryą Pannę chwalcie,
Jej wielkie dobrodziejstwa na cały świat wysławiajcie,
              Bo w Częstochowskim obrazie,
              Wszystkich ratuje w złym razie,
                     Nie opuści żadnego
                     Do Niej wołającego.
Lecz podobno nie wszyscy te rzeczy rozumiecie,
Zkąd ten Obraz najświętszy wziął się, jeszcze nie wiecie,
              Otóż pilnie uważajcie,
              W sercach waszych rozmyślajcie.
                     A tak wiedzieć będziecie,
                     Czego dawno pragniecie.
Gdy po śmierci Chrystusa, Przenajświętsza Marya
Żyła jeszcze na świecie, Ta bez zmazy lilia,
              W domu Janowym mieszkała,
              Miłością Boga gorzała,
                     W mieście Jerozolimie,
                     Chwaląc Boga codziennie.
Tam pobożne panienki do siebie zgromadziła,
By im życia świętego sama mistrzynią była,
              A tych wszystkich w liczbie było,
              Sto dwadzieścia się liczyło,
                     Te w pokorze, czystości,
                     Ćwiczyła w pobożności.
Gdy się już czas przybliżał Wniebowzięcia Maryi,
I Bóg miał Jej nagrodzić niezrównane cnoty Jej,
              O tem gdy się dowiedziały,
              W wielkim smutku zostawały,
                     Że po odejściu Pani
                     Zostaną sierotami.
Był wybornym malarzem Ewangelista święty
Łukasz, więc go prosiły by się podjął pracy tej,
              Obraz Maryi malować,
              Aby się nań zapatrywać
                     Mogły Jej smutne dziatki,
                     Po odejściu swej Matki.
Podejmuje się pracy Łukasz święty z łatwością,
Wziął stolik cyprysowy, na tym z wielką radością
              Obraz święty odrysował,
              Lecz o to się zafrasował,
                     Że wdzięk najświętszej Twarzy,
                     Był nad rozum malarzy.
Przeto się zamyśliwszy nad takowym rysunkiem,
Podparł się na łokciu, drzemał zdjęty frasunkiem,
              Lecz gdy się nagle ocucił,
              Smutek się w radość obrócił,
                     Bo wynikła jak żywa,
                     Twarz Maryi prawdziwa.
Jeszcze Matka Najświętsza tu na ziemi mieszkała,
I oczyma swojemi ten obraz oglądała,
              A przeto z Jej przytomności,
              Nabył wielkiej przyjemności
                     I mocy pocieszenia,
                     Dla ludzkiego plemienia.
Stolik na którym Obraz ten był malowany,
Wzięty był z Nazaretu, z domu Maryi Panny,
              Przy którym Ona siadała,
              Modlitwy swe odmawiała,
                     Łzami swemi skrapiała,
                     O Bogu rozmyślała.
I tak te święte Panny Obraz u siebie miały
Za największe bogactwa; z wielką czcią szanowały,
              Przed nim się zawsze modliły,
              Matkę najświętszą wielbiły,
                     Patrząc na Jej oblicze,
                     Te cnotliwe dziewice.
A gdy z wyroków Boga, na miasto Jeruzalem
Przyszedł czas spustoszenia, który był z wielkim żalem,
              Przepowiedział Chrystus Jezus,
              Że Go nieprzyjaciele już
                     Dokoła otoczyli,
                     I zupełnie zburzyli.
W tak wielkim zaburzeniu Obraz Najświętszej Panny
Przedziwną Opatrznością Boską był zachowany,
              Zakryty mocą niebieską,
              Że ręką nieprzyjacielską
                     Nie został naruszony,
                     Bynajmniej uszkodzony.
Tak w mieście Jeruzalem przez lat trzysta zostawał,
Gdzie od Królowej Nieba każdy wierny doznawał
              W potrzebach swoich pomocy,
              Czyli we dnie i w nocy;
                     Gdy się do niej udali,
                     Pomocy doznawali.
Po upłynieniu tych lat, przyszedł czas pożądany,
Kiedy Cesarz Konstantyn zwyciężywszy tyrany
              Szczepił wszędzie wiarę świętą,
              Tępiąc bezbożność przeklętą,
                     Przeniósł z Rzymu stolicy,
                     Aż na wschodnią granicę,
Matka jego pobożna, Cesarzowa wspaniała
Helena, święta Pani to przedsięwzięcie miała,
              By znalazła Krzyż Chrystusa,
              Tego pragnęła jej dusza,
                     I na to się udała,
                     Żeby krzyż szukała.
Poszczęścił Bóg wszechmogący tej pobożnej niewieście,
Skoro tylko stanęła w Jerozolimskim mieście,
              Pilnie się wywiadywała,
              Gdzieby krzyża szukać miała;
                     Doniesiono jej potem
                     Że Juda żud wie o tem.
Według jego powieści, znaleziono krzyż Pański
Tam, gdzie go był zakopał niewierny lud pogański,
              Więc się wielce radowała,
              Że znalazła czego chciała,
                     Składała Bogu dzięki
                     Za ten dar z jego ręki.
Potem do owych Panien ta święta się udała,
O świętych relikwiach pilnie się wypytała,
              Jeźliby jakie miały,
              By jej o nich powiedziały,
                     Tem je nawet uczciła,
                     Że im sama służyła.
Zwyciężone dobrocią, skarb największy co miały,
Obraz Matki Najświętszej z chęcią jej darowały,
              Ona posłała synowi,
              Wielkiemu Konstantynowi,
                     By Maryi obrony,
                     Doznawał z każdej strony.
Odebrał syn pobożny te najdroższe klejnoty,
W skarbcu cesarskim złożył, i tam z wielkiej swej cnoty,
              Zawsze Maryą wychwalał,
              Nabożeństwa swe odprawiał,
                     Za swą Panią uznawał,
                     Hołd powinny oddawał.
Późniejszych lat w kościele w ołtarzu był złożony,
Gdzie miasto od Maryi doznawało obrony:
              W chorobach, powietrzu, głodzie,
              W wojnie i ognia przygodzie
                     Gdy Maryi wezwali,
                     Zaraz łaski doznali.
Rozlicznemi cudami Marya się wsławiła,
Od wszystkich niebezpieczeństw swych wiernych wybawiła
              Kiedy nawet wielkim cudem,
              Widomie przed wszystkim ludem,
                     Dziwną mocą niebieską,
                     Własną ręką Anielską.
W dzień piątkowy przed wieczorem, Obraz był odkrywany
I tam z wielką pokorą od wszystkich szanowany,
              Zkąd każdy zobaczyć może,
              Jak Ty, o wielki Boże!
                     Czcisz Matkę Twego Syna,
                     Jak ważna Jej przyczyna.
Upłynęło pięćset lat, gdy z Konstantynopola
Przenieść się w inne kraje, Maryi była wola,
               Karol Cesarz pan Zachodu,
               Zwycięztwa swe aż do wschodu,
                     Odnosił na Turkami,
                     Wiernych prześladowcami.
Gdy z Tryumfem powracał z wojskiem do kraju swego,
Cesarz wschodni Nicefor sam wyjechał przed niego,
               Prosił do pałacu swego
               Uczcił zacnie gościa tego,
                     I Obraz mu darował,
                     Z czego on się radował.
W różnych trwogach, nieszczęściach tu się lud wierny spieszy,
Marya dobrotliwa wszystkich łaskawie cieszy,
               Z głębi wody zanurzeni,
               Ziemią w górach przywaleni,
                     Gdy się tu ofiarują,
                     Pociechę otrzymują.
Łożnice, gorączki zgniłe i powietrze morowe,
Upał piekielny w ranach i ognie piorunowe,
               Nawet czyścowe upały,
               Gasną gdy kto w wierze stały,
                     Zawoła do Maryi,
                     Wnet doznaje łaski Jej.
Umarli, obwieszeni, martwo na ten świat wydani,
Zabici i z wysoka spadłszy, pogruchotani,
               W więzieniach na śmierć skazani,
               Bolączkami obsypani,
                     Gdy Maryi wzywają,
                     Wnet zdrowemi powstają.
Różnemi orężami śmiertelnie skaleczeni,
Ślepi, głusi, kulawi cudownie uleczeni,
               Paraliż, puchlina, wrzody,
               Kaduk, kurcz, kołton i trądy,
                     Maryi polecone,
                     Zupełnie wyleczone.
Ciężko rodzące matki tu pociechy doznają,
Pod miecz wyprowadzeni cuda wielkie uznają,
               Tłumy ludu niezliczone,
               Dobrodziejstwy przywabione,
                     Codzień się zgromadzają,
                     Maryi cześć oddają.
Ja też grzesznik niegodny, ze wszystkich najnędzniejszy,
Padam przy Twoich nogach robaczek najpodlejszy,
               W mej niebezpiecznej chorobie,
               Garnę się Matko ku Tobie,
                     Mocno tem upewniony,
                     Że nie będę wzgardzony.
Niech w katalog Twych cudów i ten będzie wpisany,
Że jestem wybawiony, prawie zdesperowany,
               Ogłoszę przed wszystkim ludem,
               Że jeszcze żyję Twym cudem,
                     Oraz na Jasnej Górze
                     Złożyć dzięki w pokorze.
Doznałem Twej litości, której z serca żądałem,
Gdy zdrowie pożądane z Twej ręki otrzymałem,
               Cóż Ci za to dam z wdzięczności,
               Matko przedziwnej litości,
                     Ty nie żądasz niczego,
                     Tylko serca szczerego.
Udajęć serce z duszą na Twe wieczne usługi,
Przyjmij o Pani moja, nie wzgardzaj Twego sługi,
               Niechaj Ci ze mną świat cały
               Wyśpiewuje pienie chwały,
                     Za łaski niezliczone,
                     Mnie hojnie wyświadczone.
Pani najdobrotliwsza, o Marya łaskawa,
Chcę Cię wielbić codziennie, póki mi życia stanie,
               A Ty mnie z Twojej opieki,
               Nie chciej wypuścić na wieki,
                     Niech Cię z Chrystusem Panem,
                     Wielbię na wieki, Amen.

Nakładem Józefa Miecznika w Częstochowie.
Drukarnia T. Nagłowskiego w Częstochowie.