Jan z Dukli, św.: Błogosławiona Polaków kraino

[marian7]

Błogosławiona Polaków kraino, * Tyś nam wydała dużo świętych synów;
Bóg cię obdarzył łaskami wielkiemi, * Byś przodowała w świętości na ziemi.

Byś jako gwiazda w Kościele świeciła * I wszystkim ludziom dobrą matką była.
Najlepiej w Polsce był Pan Jezus czczony, * Gdy królowali Piasty, Jagiellony.

Wtedy pobożne były wsie z miastami, * Chłopi, mieszczanie słynęli cnotami
Wtedy i Dukla wydała świętego * Patrona Polski, Jana Dukielskiego.

Rodzice jego, ni króle, ni pany, * Lecz rzemieślnicy i proste mieszczany;
Ich imię słynie nie z rodu, lub złota, * Lecz poczciwego polskiego żywota.

Janie Dukielski, naszej ziemie perło, * Ty zdobisz bardzo Jagiellonów berło!
Musi być święta ta Polska Korona, * Kiedy nam ciebie dała za Patrona.

Od dobrych ojców miałeś dobre rady, * Zdrowe nauki i święte przykłady;
Bóg cię prowadził cichemi drogami, * Aż cię umieścił między kapłanami.

Byłeś we Lwowie zakonnikiem wiernym, * Nauczycielem, ojcem miłosiernym.
Wszystkie twe siły użyłeś do tego, * Aby prowadzić chłopków do dobrego.

Serce twe było święte, nieskalane, * Szczere, niewinne dla wszystkich wylane.
A życie całe jaśniało czynami, * Jak to słoneczko, co świeci nad nami.

Ciało twe leży we Lwowie w kościele, * Tam polskich kmieci idzie bardzo wiele
Z skruszonem sercem i prośbą do ciebie, * Byś nam dopomógł w tak ciężkiej potrzebie.

O nasz Patronie, ty synu ludowy, * Zdejm z kości naszych te ciężkie okowy!
Uproś nam szczęście, z Bogiem królowanie, * O nasz Patronie, o Dukielski Janie.

Śpiewnik Kościelny, Poznań 1894 r.
Wydanie trzecie, Nakładem Księgarni Katolickiej.