Szczęśliwy człowiek, co kocha innych (do św. Jana Kantego) [nuty]

[marian7]

1. Szczęśliwy człowiek, co kocha innych - I nie opuszcza ludzi w potrzebie,
    Który miłuje nawet i winnych, - myśli o Bogu nie dba o siebie.
    Płaszcz swej dobroci dałeś zziębniętym, - osłoń nim także nas, Janie Kanty
    Płaszcz swej dobroci dałeś zziębniętym, - osłoń nim także nas, Janie Kanty
2. Szczęśliwy człowiek, który zna światło - Pośród ciemności losu ukryte.
    Chociaż za światłem nie jest iść łatwo, - Ono jest prawdą, wiarą i życiem.
    Blask Twojej wiary jest w tej świątyni; - Spraw byśmy, Janie, byli świętymi.
    Blask Twojej wiary jest w tej świątyni; - Spraw byśmy, Janie, byli świętymi.
3. Szczęśliwy człowiek, co kocha Słowo. - Słowo nam dane jest Bogiem żywym.
    Słowo jest naszą szatą godową. - Nadzieją biednych, ucztą szczęśliwych.
    Zbłąkanym w mroku odkryłeś słońce; - Oświeć dziś, Janie, w prawdę wątpiących.
    Zbłąkanym w mroku odkryłeś słońce; - Oświeć dziś, Janie, w prawdę wątpiących.

Śpiewnik Liturgiczny TNK KUL Lublin 1998
str. 395 nr. 432
T: M. Skwarnicki
M: J. Łuciuk 1986

[marian7]

Nutki: