Słowo przedwieczne z ust Ojca pochodzi

[Jantek_gall]

Słowo przedwieczne z ust Ojca pochodzi,
Z żywota Panny Syn Boży się rodzi;
Na ten świat, na ten świat
Zstąpił by zgubioną
Owieczkę, owieczkę
Znalazł utraconą
W raju przez winę Adama.

W lichej stajence pomiędzy bydlęty
Mieści się w żłobie Bóg nasz niepojęty
Na garści, na garści
Starego barłogu;
Taką to, taką to
Pościel swemu Bogu
Dajesz niewdzięczny człowiecze!

On się dla ciebie z wysokiego nieba
Spuścił, bo była konieczna potrzeba,
Aby cię, aby cię
Na zgubę skazaną
Odszukał, odszukał
Owieczkę zbłąkaną
Wśród błędnych świata manowców.

Co za wygody na pierwsze poznanie
Jemu gotujesz? Wszak to na mieszkanie
Tę stajnię, tę stajnię
Bydlęcą Mu dajesz;
Tak oto, tak oto
Niewdzięcznym się stajesz
Dla Boga za Jego dary.

Ach, niewdzięczności człowieka marnego,
W otchłanie grzechu ciężko upadłego:
Nadzwyczaj, nadzwyczaj
Srogo zaślepiony —
Czyż nie wiesz, czyż nie wiesz,
Że Bóg uniżony
Dla cię, niewdzięczne stworzenie?

Nieme bydlęta daleko wdzięczniejsze
Są Mu w stajence, nad cię przychylniejsze,
Kiedy Go, kiedy Go
Parą zagrzewają,
Stwórcę w Nim, Stwórcę w Nim
Swojego uznają —
Ty się do Niego nie garniesz.

Tyś w sercu swojem bardzo zatwardziały
I nieużyty, niczem głaz lub skały,
Gdy nie masz, gdy nie masz
Nad Tym użalenia,
Któryby, któryby
Grzechów przewinienia
Mógł tobie łatwo odpuścić.

Zaczem niewdzięczność wyznaj poufale —
On ci odpuści i zapomni wcale
Twych złości, twych złości,
Które popełniłeś,
Za które, za które
Piekło wysłużyłeś
Przez nieskończone wieczności.

Wszak On nie przyszedł na ten świat dlatego,
By sprawiedliwych szukał, lecz grzesznego
Człowieka, człowieka
Wiecznie straconego,
Chytrością, chytrością
Węża zwiedzionego
I na wygnanie danego.

Więc już wyznaję moją wielką winę,
Żem Cię obraził... Spraw, niechaj nie zginę
Na wieki, na wieki
W piekielnym upale,
Lecz niechaj, lecz niechaj
Żyję w twojej chwale
W łączności wiecznej z świętymi.

za:Pieśni Bożego Narodzenia Kolendy kościelne Ks. Wł. Smolarkiewicz 1930r