Antoni Padewski, św.: Wszechmocność Boga w Trójcy jedynego [nuty]

Zaczęty przez knrdsk1, 21-09-2009, 11:01:40

Poprzedni wątek - Następny wątek

knrdsk1

X.M.M.Mioduszewski

Wszechmocność Boga w Trójcy jedynego,
Dzięki czynimy, żeś dała świętego
        Antoniego cudotwórcę,
        Majątków naszych dozorcę,
                I w domu i wszędzie,
                Tam szkody nie będzie,
                        Gdzie Antoni przybędzie.

Witaj Antoni nasz miły Patronie,
Polecamy się twej świętej obronie:
        Pewni będąc z doświadczenia,
        Że się po dziśdzień nie zmienia
                Twa dobroć cudowna,
                Mówić niepodobna,
                        Jak uczczenia jest godna.

Z rycerza ojca Marcina spłodzony,
Z pobożnej Matki Maryi zrodzony,
        Ten kwiat śliczny lilijowy,
        Klejnot drogi bez wymowy,
                W Portugalskiem łonie,
                I w mieście Lizbonie,
                        Na zachodowej stronie.

Rosła latorośl w zbawienne owoce,
W pokorę, cichość, nauki głęboce,
        Aż do stopnia zakonnego,
        Ojca Franciszka świętego:
                Tam strzegł swe mandata,
                Nie dbając na fata,
                        Któremi świat przeplata.

Potem na puszczę ukrył się głęboką,
Tam rozprzestrzenił skarbnicę szeroko,
        Pełen będąc nabożeństwa,
        W postach czynił okrucieństwa,
                Że się potaczywał,
                Gdy nań wiatr powiewał,
                        I tem czarta zwojował.

A za rozkazem z pustyni wyszedłszy,
W dzikie narody z kazaniem pobiegłszy,
        Gromił błędy bez respektu,
        Wyniszczając grzech defektu,
                Że go historyki
                Zowią i kroniki,
                        Młotem na heretyki.

Tak ważne były Antoniego mowy,
Że ryby z morza wystawiały głowy,
        Słuchając słowa Bożego,
        Przezeń dziwnie mówiącego,
                Nawet i zwierzęta,
                Powietrzne ptaszęta,
                        Słuchały elementa.

Pewna niewiasta chciała słyszeć jego,
Lecz mąż uporny nie dał iść do niego:
        W oknie stojąc białogłowa,
        Jego każde słyszy słowa,
                Choć dwie mile było,
                W sercu jej utkwiło,
                        Co na kazaniu było.

Nie uczcił Boga heretyk zawzięty,
Kiedy Antoni niósł Sakrament święty:
        Osiołek chociaż zgłodniały,
        Oddał Bogu pokłon chwały,
                Nie chciawszy jeść siana,
                Klęknął na kolana,
                        I tak prawda uznana.

Wieleby trzeba dowcipu do tego,
Żeby opisać cuda Antoniego,
        Które czynił nad choremi,
        I z umarłych wskrzeszonemi:
                Na rozkaz świętego,
                I z piekła samego,
                        Musieli wyjść do niego.

Gdy się przybliżył zgon życia świętego,
Zaczął się lament ludu Padewskiego,
        Że tak starzy jak i mali,
        Prawie na Boga szemrali,
                Na cóż nam świętego,
                Ojca tak dobrego,
                        Zabierasz z świata tego.

Umarł Antoni, lecz cóż się tam stało,
Kiedy Aniołów mnóstwo się zebrało,
        Z rozlicznemi instrumenty,
        Świadczą życia dokumenty:
                Niebo otworzono,
                Duszę wprowadzono,
                        I tak życie skończono.

Lecz my na świecie co jeszcze żyjemy,
W grzechach, nałogach, twej łaski żebrzemy:
        A co nie możemy sami,
        Racz się przyczynić za nami,
                Byśmy się cieszyli,
                Z tobą wiecznie żyli,
                        Boga wespół chwalili.