Jan z Dukli, św.: Zbawco coś uczył w mądrości [nuty]

[knrdsk1]

X.M.M.Mioduszewski

Zbawco coś uczył w mądrości,
Drogi do doskonałości,
    I sam jej się stałeś wzorem,
    Święci idą twoim torem.

Opuszczają ziemskie mienia,
Bo im nie dość do zbawienia,
    Pełnić przykazania dane,
    Pełnią i rady wskazane.

Między temi jest Jan święty,
Miłością twoją przejęty,
    Co opuścił świat dla ciebie,
    Aby cię posiadał w niebie.

Oddał się na żywot ścisły,
Trapiąc ciało, martwiąc zmysły,
    Według reguły świętego,
    Franciszka Serafickiego.

Nam co wśród świata żyjemy,
I rad twoich nie pełniemy,
    Daj przynajmniej przykazania,
    Wiernie pełnić do skonania.

Wzbudzaj w nas do cnot ochotę,
Potrzebę zamień nam w cnotę,
    Byśmy zdarzone przykrości,
    Ponosili w cierpliwości.