Anna, św.: Z upadnieniem przed Imieniem niebieskiéj pary

[knrdsk1]

Śpiewnik Wrocławski 1865

O ŚWIĘTEJ ANNIE MATCE NAJŚW. MARYI PANNY.
Na górze Chełmn w kościele OO. Reformatów przy Kalwaryi łaskami wsławionéj.

Melodyja jak: Witaj Pani Matko Matki Jezusa Pana.

Z upadnieniem przed Imieniem niebieskiéj pary,
Z Górném Dolne zobopólne Szląsko ofiary,
    Sercem szczerém składajcie, * Świętéj Annie oddajcie
                         Chwałę wieczną, wszak bezpieczną
                                              Patronkę macie.

Na swém łonie ku obronie, Córkę i Wnuka
Gdy piastuje, pokazuje, kto czego szuka,
    W tym cudownym obrazie; * By w największym złym razie
                         Pomoc bierze, w dobréj wierze,
                                              Od Świętéj Anny.

Jasno świetne i prześwietne Saskie Książęta,
Światu jawni, w cnoty sławni zacne Panięta;
    Obraz z Francuzkiéj strony, * By nam był dla obrony;
                         Sprowadzili, użyczyli,
                                              Szląsku całemu.

Boska sprawa przy tym stawa, i w świecie chwała,
Świętéj Annie, nieustannie od ludzi brzmiała;
    Więc to miejsce wsławiła, * I cudy ozdobiła,
                         Za mieszkanie swe kochanie,
                                              Tę Górę mając.

Gdzie w jasności, nie w ciemności, Chełmn widzieć było,
Razy wiele, na to śmiele, kiedy patrzyło
    Pospólstwo, aż znać daje, * Leśniczy, co się staje;
                         Zkąd wybrani, i przysłani
                                              Na to posłowie.

Gdy pilnują upatrują, czy prawda będzie,
Jasność wznieca, aż oświéca Chełmn Górę wszędzie:
    Niebo prawdę stwierdziło, * Gdy światłem otoczyło,
                         W tym ustały, i przestały
                                              Wątpliwe zdania.

Lecz zadatki łask téj Matki, dawnéj zaczęte;
W téj zaś stronie ku obronie są niepojęte:
    Lat sto trzecie nastaje, * Jak się łaska wydaje,
                         Na świat cały; więc pochwały
                                              Płyną bez miary.

Ztąd Grafowie Gaszynowie kościół fundują,
Radość wszczętą, niepojętą natychmiast czują,
    Gdy go Annie oddają, * Cuda zaraz wsławiają,
                         Przychodzącym, i żebrzącym,
                                              Jéj świętéj łaski.

W Chełmskim kraju, jakby w raju gdy już stanęła,
Panowanie, królowanie swoje zaczęła:
    Polska zaraz korona, * Za granicą obrona,
                         Że jéj była, tu przybyła,
                                              Z wizytą swoją.

Nie ustaje, lecz się daje widzieć twa chwała,
Między ludem, gdy się cudem twierdzi iż stała;
    Bo posiłkiem zgłodzeni, * I lekarstwem zrażeni,
                         Zasileni, uzdrowieni,
                                              Zawsze zostają.

Pod twe trony, swe ukłony, tu z okolice
Widzieć chcieli, i pragnęli twe święte lice:
    Zaraz składać poczęli, * By opiekę twą mieli;
                         Jakoż mają, odbierają,
                                              Łaski rozliczne.

Chromi kroki, ślepi wzroki tu odbierają,
Utrapieni pocieszeni w smutku zostają:
    Gdy się oddają tobie, * Ku twéj większéj ozdobie,
                         Dajesz zdrowie, któż wypowie,
                                              O Anno Święta

Radość jaka, kiedy taka ludziom odmiana,
Na tym Chełmskim miejscu ziemskim jest zawsze dana:
    Prawie umierający, * Na siłach ustający,
                        Przywróceni, jak wskrzeszeni,
                                              Na życie miłe.

Zaręczona, gdy złożona nagłą chorobą,
Dom przybrała, przyodziała smutną żałobą:
    Jak się tylko oddała, * Świętéj Annie, została
                         Zaraz zdrową, i gotową,
                                              W małżeństwo święte.

Święta Anno nieustanną bądź nam obroną
Daj zwycięzstwo daj nam męztwo za twą zasłoną,
    Niech żyjemy w pokoju, * Nie znając Marsa boju:
                          Święta Pani my poddani
                                              Twoi na wieki.

Więc rzucamy, i składamy pod święte nogi,
Modły, prośby, niechaj groźby, nijakiej trwogi,
    W twéj opiece nie znamy, * Któréj się polecamy;
                         Przed Obrazem, wszyscy razem,
                                              Ścieląc się w prochu.