1. Daj nam Chryste wspomożenie, – Daj boleści wysławienie Panny Maryi, Matki Twéj.
2. Która wónczas boleść miała, – Kiedy na Cię poglądała, na krzyżu zawieszonego.
3. Stała Matka boleściwa, – Pod krzyżem bardzo smutliwa, na którym Jéj Syn wisiał.
4. Stojąc, k' niemu wzniosła oczy, – Żądając z Nieba pomocy: Boga Ojca niebieskiego.
5. Mówiąc, mój Synu najmilszy, – Me smutne serce pocieszy; przemów słowo łagodliwe.
6. Słyszę i że z łotrem gadasz, – A na mnie nie pamiętasz, któram Ciebie porodziła.
7. Wejrzyj na moje ubóstwo, – Udręczenie i sieroctwo, które zewsząd nadchodzi.
8. Potém do Syna wołała, – l narzekając, wzdychała, żądając pocieszenia!
9. Przemów, przemów słowo do mnie, – Aże mnie boleść ominie, którą jestem ! napełniona.
[sic!]10. Pan Jezus na krzyżu wisząc, – Na boleść Swéj Matki patrząc, – A sam też nie mniejszą cierpiąc.
11. Nie rzekł do Niéj ani Panno, – Bo temu czasu nie było łagodnego rozmówienia.
12. Ale Jéj rzekł, jako srogo – Nadewszystko przykre słowo: Niewiasto, oto Syn Twój!
13. Potém rzekł do zwolennika, – Do swojego miłośnika: Janie, oto Matka Twoja.
14. Na poły wszystka umarła, – Zemdlawszy, na ziemię padła od smutku bardzo wielkiego.
15. Przez Twe, Chryste, umęczenie, – Daj nam grzechów odpuszczenie,
– A potém duszne zbawienie, – Z Tobą wieczne królowanie, Amen.
Teofil Klonowski: „Szczeble do nieba”, Poznań 1867, t.I, str. 235, pieśń 130.
W załączniku melodia z
Klonowskiego, MIDI, nuty PDF i
MuseScore spakowane w archiwum ZIP.
