Gdy wieczerzę w dzień przaśników ostatnią odprawował
Jezus, tedy zwolenników Swych barankiem częstował;
Tak baranka jadł Baranek, który na krzyżu świętym,
Że dla dusz naszych kochanek chciał być dla nas rozpiętym.
Aby w pokorze zwierciadłem był nam ten Zbawca drogi,
Opasał się prześcieradłem, umywał uczniom nogi.
Szedł do Piotra, ten rzekł: Panie, umywać chcesz mi nogi?
To się na wieki nie stanie, jam Twój uczeń ubogi.
Lecz Jezus do niego skoro rzekł: To się tak stać musi.
Ręce, nogi Jemu sporo podawał z całej duszy,
Ten przykład chrześcijaninie, który Jezus tu sprawił,
Uczy, byś w pokorze ninie wszystkie dni twoje trawił.
Przy tem pamiątkę swej męki, by nam Jezus zostawił,
Wziął w ręce swe chleb i dzięki czynił i błogosławił,
Łamał, dał, rzekł: Bierzcie, jedzcie, bo to jest moje Ciało,
Które za was będzie, wiedzcie, na krzyżu umierało.
Wziął też wino, dzięki czynił, to według słowa swego
W tę samą krew tam przemienił, która to za grzesznego
Z najdroższego Jego Ciała lać się miała prawdziwie,
By dusza nasza dostała się do nieba szczęśliwie.
Potem hymn z uczniami zmówił i onych do miłości
Zachęciwszy, do nich mówił: Wnet mię przejmią gorzkości.
Wyszedł na górę oliwną, tam się polecił Ojcu,
I mękę swą przedziwną zaczął cierpieć w ogrojcu.
Ach, cóż ja Ci podaruję za te dary, któremi
Się posilam i częstuję, Boże mój, na tej ziemi?
Udziel , miłosierny Panie, bym, ile mi się razy
Ich pożywać tu dostanie, był czysty i bez zmazy.
