1. Wszyscy wierni śpiewajmy, chwaląc Boga swego,
A w sercach ponawiajmy, święty adwent Jego.
W Raju przyobiecany Ojcu Adamowi
I często powtarzany wiernych narodowi.
2. Bóg się z szczerej miłości zmiłował nad nami,
Widząc nas z wysokości być w piekle więźniami.
Przez Adama pierwszego śmierć i potępienie,
Przez Adama wtórego żywot i zbawienie.
3. Co Bóg w tajnej Swej radzie postanowić raczył,
To ziścił, gdy sposobny czas tego obaczył,
Do Maryi wysławszy Archanioła Swego,
A jemu urząd dawszy poselstwa wdzięcznego.
4. Chwalmy Boga serdecznie, wesoło śpiewając,
Jego chwalmy społecznie, sobie pomagając,
Chwalmy Go za dar drogi, Syna Zesłanego,
Wielki nasz Bóg, nad Bogi, wielkie Imię Jego.
T. Flasza, Śpiewnik Kościelny Katolicki etc.Pieśni Adwentowe, Kraków 2001, s. 36n.
Melodia: http://piesni-nabozne.tumnus.info/wszyscywiernispieajmy.html
Melodya wg tegoż: "Śpiewnik Kościelny Katolicki" Tomasza Flaszy (http://spiewnik.katolicy.net/index.php?topic=1189.0)
Pełniejsza wersja wg Śpiewnika Pelplińskiego (http://spiewnik.katolicy.net/nasze_spiewniki_i_inne_zrodla_piesni/spiewnik_pelplinski_vel_keller-t2605.0.html)
PIEŚNI ADWENTOWE
Pieśń XXIII.
Wszyscy wierni śpiewajmy,
Chwaląc Boga swego,
A w sercach ponawiajmy
Święty Adwent Jego.
W raju przyobiecany
Ojcu Adamowi
I często powtarzany
Wiernych narodowi.
Bóg się z szczeréj miłości
Zmiłował nad nami,
Widząc nas z wysokości
Być w piekle więźniami.
Przez Adama pierwszego
Śmierć i potępienie,
Przez Adama wtórego
Żywot i zbawienie.
Co Bóg w tajnéj Swéj radzie
Postanowić raczył,
To ziścił, gdy sposobny
Czas tego obaczył;
Do Maryi wysławszy
Archanioła Swego,
A jemu urząd dawszy
Poselstwa wdzięcznego.
Zdrowaś bądź, ukochana
Z łaski Twórcy swemu,
Ze wszech niewiast wybrana
Do wielkich spraw Jemu.
Tak rzekł Aniół, Panna go
Ze drżeniem słuchała,
A z pilnością poselstwo
Jego uważała.
Lecz Aniół rzekł: Na stronę
Odrzuć, Panno, trwogi,
Ciebie wziął pod obronę
Bóg nad wszemi bogi.
Oto Syna w czystości
Porodzisz wielkiego,
A nazwiesz z spraw własności
Jezus Imię Jego.
Ten będzie obwołany
Synem Najwyższego;
Jemu da Pan nad pany
Rząd świata całego.
W Dawida, przodka Swego,
Majestacie siądzie,
A do wieku wiecznego
Wszystkiém władać będzie.
To przyjmując Dziewica,
Poważnie pytała:
Jakoż ja Królewicza
Tego będę miała?
Rzekł Aniół: Duch w cię wstąpi,
A moc Najwyższego
Cieniem cię Swém obstąpi
I dowiedzie tego.
W tém się Panna oddała
W moc Stworzycielowi
I tę odpowiedź dała
Jego Aniołowi:
Jam jest sługa gotowa
Panu niebieskiemu,
Niech się stanie twa mowa
Na wieczną cześć Jemu.
Tam Bogu ustąpiła
Własność przyrodzona,
Tam się wiary zjawiła
Tajemnica ona.
Bóg się na świat pokazał,
W ciele objawiony,
Skąd anielski i ludzki
Stan uweselony.
Porządnie obesłano
Wszystkie świata włości,
I poganom znać dano
O Pańskiéj bytności.
Wiarę przyjęli u Niego,
A On zmógłszy sławnie
Szatana okrutnego,
Wstąpił w niebo jawnie.
Chwalmy Boga serdecznie,
wesoło śpiewając
Jego chwałę, spółecznie
Sobie pomagając.
Chwalmy Go za dar drogi
Syna zesłanego;
Wielki nasz Bóg nad bogi
Wielkie Imię Jego. Amen.
Melodia wg "Melodii do zbioru pieśni nabożnych katolickich dla użytku kościelnego" (Śpiewnika Pelplińskiego) (http://spiewnik.katolicy.net/index.php?topic=672.0)
1. Wszyscy wierni śpiewajmy, – Chwaląc Boga swego, – A w sercach ponawiajmy, – Święty Adwent jego.
– W Raju obiecany – Ojcu Adamowi – I często powtarzany – wiernych narodowi.
2. Bóg się z szczeréj miłości – Zmiłował nad nami, – Widząc nas z wysokości – Być w piekle więźniami.
– Przez Adama pierwszego – Śmierć i potępienie, – Przez Adama wtórego – Żywot i zbawienie.
3. Co Bóg w tajnéj swéj radzie – Postanowić raczył, – To ziścił, gdy sposobny – Czas tego obaczył:
– Do Maryi wysławszy – Archanioła swego, – A jemu urząd dawszy – Poselstwa wdzięcznego.
4. Zdrowa, bądź ukochana – Z łaski Twórcy swemu, – Ze wszech niewiast wybrana – Do wielkich spraw Jemu.
– Tak rzekł Anioł, – Panna go – Ze drzeniem słuchała – A z pilnością poselstwo – Jego uważała.
5. Lecz Anioł rzekł: na strónę – Odrzuć, Panno, trwogę; – Ciebie wziął pod obronę – Bóg nad wszemi Bogi.
– Oto Syna w czystości – Porodzisz wielkiego – A nazwiesz z spraw własności – Jezus, Imię Jego.
6. Ten będzie obwołany – Synem Najwyższego; – Jemu da Pan nad Pany – Rząd świata całego.
– W Dawida, przodka swego, – Majestacie siędzie – A do wieku wiecznego – Wszystkiém władać będzie.
7. To przyjmując Dziewica, – Poważnie pytała: – Jakoż? ja Królewicza – Tego będę miała?
– Rzekł Anioł: Duch w Cię wstąpi, – A moc Najwyższego – Cieniem Cię swém obstąpi – I dowiedzie tego.
8. W tém się Panna oddała – W moc Stworzycielowi, – I tę odpowiedź dała – Jego Aniołowi:
– Ja jest sługa gotowa – Panu niebieskiemu, – Niech się stanie twa mowa – Na wieczną cześć Jemu.
9. Tam Bogu ustąpiła – Własność przyrodzona, – Tam się wiary zjawiła – Tajemnica ona.
– Bóg się na świat pokazał – W ciele objawiony, – Zkąd anielski i ludzki – Stan uweselony.
10. Porządnie obesłano – Wszystkie świata włości, – I poganom znać dano – O Pańskiéj bytności.
– Wiarę przyjęli w Niego – A On zmogłszy sławnie – Szatana okrutnego, – Wstąpił w Niebo jawnie.
11. Chwalmy Boga serdecznie, – Wesoło śpiewając, – Jego chwały spółecznie – Sobie pomagając.
– Chwalmy Go za dar drogi – Syna zesłanego, – Wielki nasz Bóg nad Bogi, – Wielkie Imię Jego. Amen.
"Szczeble do nieba" Teofil Klonowski, 1867 (http://spiewnik.katolicy.net/index.php/topic,3994.0.html), t.I, pieśń 16, str. 32-33.
W załączniku melodia z Klonowskiego (http://spiewnik.katolicy.net/index.php/topic,3994.0.html), MIDI, nuty PDF i MuseScore (https://musescore.org/pl) spakowane w archiwum ZIP.