1. Święty Antoni, cudotwórco Boży, * Ja Ciebie wzywam, gdy serce się trwoży, * Gdy moją duszę tęsknota napadnie, * Kiedy grom pokus ciężki na nią spadnie.
2. Kiedy do pracy jestem zniechęcony, * Gdy jestem smutny albo zrozpaczony, * Wtedy do Ciebie wznoszę swe błaganie, * Ty się litujesz, dajesz posłuchanie.
3. Gdy przyjdą myśli tak czarne jak mara, * Gdy w sercu, zda się, wygasła już wiara, * Ty nie opuszczasz grzesznika nędznego, * Ty prosisz za nim Zbawcę łaskawego.
4. I kiedy dla mnie nic nie ma uroku, * I gdy sam czuję się na każdym kroku, * Gdy przyjaciele już o mnie zapomną, * Ty nie zapomnisz, masz litość nade mną.
5. Kiedy od ludzi serce już zranione, * Gdy z ich przyczyny ono zakrwawione, * Wtedy pociechy balsam w nie wlewasz, * Do przebaczenia bliźnim wzywasz.
6. Więc Cię dziś błagam, o święty Patronie, * Niech znów miłością serce me zapłonie. * Niech mi się wszystko czarne nie wydaje, * Twój niech mi przykład przed oczyma staje.
7. Ty bądź mi ojcem, bratem, przyjacielem, * Ty przewodnikiem i nauczycielem, * Niech się nie lękam; pewny Twej opieki, * Niech idę śmiało w świat Boży, daleki!
8. Wszak co Ty zechcesz, to uprosić zdołasz, * Gdy do Dzieciątka Jezus o to wołasz; * Uproś więc spokój mej duszy znękanej, * Dodaj ochoty boleścią szarpanej.
9. Wyproś pokorę, czystość sercu memu, * Niech się podoba zawsze Panu swemu, * Prowadź mnie drogą, co wiedzie do nieba, * Naucz, jak cierpieć i modlić się trzeba.
10. A gdy już stanę u bramy wieczności, * Ty wtenczas wprowadź duszę do jasności, * A Bóg ją przyjmie jako własność swoją. * W niebie powiększy ona chwałę Twoją.
