1. Będąc przestraszony tak dziwnym widokiem, – Że się Bóg swojéj śmierci lęka!
– W Ogrójcu, gdy widzę na modlitwie okiem, – Dla mnie mizernego człowieka! – Ma umrzeć Stwórca ziemi Nieba,
– Czegóż na spodziewać się trzeba? – Którzy, nie jak Bogu, – Przy swym złym nałogu – Czynim wielkie zniewagi.
2. Postępując daléj myślą w téj podróży, – Widząc, że już Boga imają; – Pragnienie mnie bierze, abym patrzał dłużéj,
– Co za przyczynę tego mają. – Nie widzę, tylko dobroć Pana; – Ta rana Jemu jest zadana, – Którą dla zbawienia
– Ludzkiego plemienia – Poniósł, bym był zbawiony.
3. Stawia się już Pan nasz wysadzonym sobie, – Którzy Go mają dekretować; – Okazuje im się w najlichszéj osobie,
– Chcąc całemu światu pokazać: – Żem ja Bóg, mógłbym czynić siła, – Ale mnie miłość zwyciężyła,
– Która dla każdego, – Chociaż najgorszego, – Przy skrusze dać się rada.
4. Idąc za tym torem, którym, Boga włócząc, – Złość żydowska drogę toruje,
– Od zaczętéj męki nic mu nie folgując, – Owszem więcéj męczarń gotuje; – A za co? za to, że nic złego
– Nic czynił; dla stworzenia swego – idzie obciążony, – Gdzie Go zgromadzony – Lud na śmierć dekretuje.
5. Rozumiałem, że się kto nad Nim zmiłuje, – Widząc tak upokorzonego; – Alić złość żydowska cierniem koronuje,
– I krzyż każe robić dla Niego. – Król chwały za światowe złości – Chce umrzeć, szczególnie z miłości,
– Aby tak zapłacił, – Co człowiek utracił – W złościach zapamiętały.
6. Już stanął na górze, pokazując metę, – no któréj każdemu iśdź trzeba; – Wypowiedział światu ostatnią waletę,
– Chcąc być Panem całego Nieba. – I zaraz święte Jego ciało – Do krzyża przybite zostało
– Gwoźdźmi okrutnemi, – Niezaostrzonemi, – Które ręce zorały.
7. Gdy wisi na krzyżu Bóg i Stwórca Nieba, – Upałem słonecznym spieczony,
– Woła: pragnę! że Mu napoju potrzeba, – Aby człowiek mógł być zbawiony. – Z serc ludzkich łez żal wyciąga,
– Lecz się złość żydowska sprzysięga, – By Mu żółci dała, – Octem napawała Boga, zamiast słodyczy!
8. Pije niezmarszczony żółć z octem zmieszaną, – Który nam krwawe źródło toczy.
– By żydów pragnienie napoił wylaną – Krwią. Przed onychże stawia oczy. – Dwa źródła z boku wytoczone,
– Gdy serce włócznią przebodzone – Z miłości zostało, – By nam udzielało – Swych dobrodziejstw skarbnice.
9. Nowe prawo z krzyża Janowi przynosi, – Matce swéj go za Syna dając; – Że się wypełniło pismo światu, głosi,
– Z drzewa krzyżowego wołając: – Umiera, zwisła na dół głowa, – A przecie, mówi owe słowa: – "Boże dobrotliwy,
– Bądź im miłościwy, – Bo nie wiedzą, co czynią!"
10. Skały się porwały, gwiazdy się poćmiły; – Słońce Stwórcy swego żałuje; – Żywioły swą radość w smutek zamieniły;
– Józef ciało z krzyża zdejmuje. – A człowiek twardszy jest nad skały, – Kiedy go krwawe nie zmiękczały
– Krople Stwórcy swego, – I pomienionego – Smutku w nim nie wzbudzają.
11. Odbiera Maryja Syna umarłego, – Na swojém świętém składa łonie, – W białe prześcieradło już uwinionego
– Zranione maścią skrapia skronie; – Do grobu z żałością. zanosi, – I łzami syna pogrzeb głosi,
Byśmy Go chwalili, – I w sercu nosili – Jako Boga prawego.
Amen.
Teofil Klonowski: „Szczeble do nieba”, Poznań 1867, t.I, str. 232, pieśń 126.
W załączniku melodia z
Klonowskiego, MIDI, nuty PDF i
MuseScore spakowane w archiwum ZIP.
Ostatnie wiadomości