Ostatnie wiadomości91
Pieśni na Wielki Post / Odp: Ojcze Boże wszechmogący - śpiewnik poznański[nuty]
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Tradycja.Poznań dnia 01-03-2020, 22:04:26 »PIESŃ 148.
Ojcze Boże wszechmogący. – Deus Pater sempiterne.
To[n] I z II połączony, o stopień wyżéj.
1. Ojcze Boże wszechmogący, – Któryś z miłości gorącéj, – Zesłałeś na te niskości – Syna swego z wysokości
2. Ku wielkiemu pocieszeniu – Twemu ludzkiemu plemieniu, – Wydałeś Go na stracenie – Przez człowiecze odkupienie!
3. Miejmyż wszyscy na baczności – Drogą śmierć Jego miłości, – I smutek Matuchny Jego, – Który cierpiała dla Niego.
4. Gdy Go we czwartek żegnała, – Tak Mu mówiąc, narzekała: – Weźméj mię w Ogrojec z sobą, – Pójdę rada na śmierć z Tobą.
5. Pan na nię smutnie poglądał, – Po swéj Matce tego żądał: – Miła Matko racz mię puścić, – Nocci blisko już nam czas iśdź.
6. Smutneć było rozłączenie, – Z swym Synem Téj miłéj Pannie; – Miała serdeczne bolenie, – Patrząc na Jego lękanie.
7. Gdy do Ogrojca przybieżał, – Padł na ziemię, krzyżem leżał. – Tam swą mękę wszystką widział, – Którą nazajutrz cierpieć miał.
8. Miał w sobie przeciwne siły – Dwie, a obie wielkie były; – Okrutnie z sobą walczyły, – Mało Go nie umorzyły.
9. Bo Mu lękająca siła – Okrutną śmiercią groziła; – Ale miłość zwyciężyła, – Bo ta w Nim mężniejsza była.
10. Klęknął na kolana potém, – Jął się pocić krwawym potem; – Mówiąc: Ojcze, możeli być, – Racz ten kielich precz oddalić.
11. Jezu miły nie lękaj się, – Wstań, nie klęcz, upamiętaj się; – Masz niedaleko Judasza, – Ciągnie z ludem od Annasza.
12. Wiedzie na Cię lud niemały, – Z kijmi, z mieczmi, z pochodniami; – We zbroje się ubierali, – Przełożeni im kazali.
13. Wtém przystąpił Judasz cudnie, – Pozdrowił Pana obłudnie; Potém Go zdradnie całował, – Pan się schylił, twarz mu podał.
14. Gdy się miał z żydy potykać, – Począł z niemi w przód rozmawiać;– Pytał ich, kogo szukacie, – Jeśli mnie? to mię macie.
15. Prędko k’niemu przyskoczyli, – O ziemię Go uderzyli; – Z głowy, z brody włosy rwali, – Opak Mu ręce związali,
16. Związawszy Go tak okrutnie – Wiedli Go do miasta chutnie; – Pchnęli Go w rzekę cedrową, – Unarzali Go i z głową.
17. Sami zdrajcy szli po moście, – Pana wiedli w rzekę proście; – Powalił się, upadł w wodę, – Zbił sobie o kamień brodę.
18. Annasz Go srogo przywitał; – Gdzie masz ucznie? tak Go pytał; – Nie małoś tu złego zbroił, – Fałszywąś nauką zwodził.
19. Pan pokornie odpowiedział: – Panie Annaszu, byś wiedział, – Zawsze ja jawnie w kościele – Powiadałem prawdę śmiele.
20. Wyciągnąwszy żyd prawicę, – A miał zbrojną rękawicę, – Wyciął Mu srogi policzek; – Pan nasz zemdlał, upadł wszystek.
21. Azaż tak odpowiadają – Paniętom, gdy Cię pytają; – Czemuż nie masz w uczciwości, – Biskupa Jego miłości?
22. Więc na przemian wszyscy słudzy, – Jedni z tyłu, z przodu drudzy – Włosy Mu z głowy targali, – Na Jego świętą twarz plwali.
23. Gdy Mu oczy zawiązali, – Prorokować Mu kazali, – Godząc Mu z pięścią do szyje: – Gadaj, Jezu, kto Cię bije?
24. Posiedział Annasz w noc chwilę, – A miał czystą krotofilę, – Patrząc na więźnia swojego, – Na Zbawiciela naszego.
25. Annasz wiedzion do łożnice, – Pan nasz wepchnion do piwnice, – Jaki tam był nocleg Jego, – Kościół nie śmie zjawić tego.
26. W Piątek wywiedzion z piwnice, – Jakoby łotr z męczennice – Prowadzon do Kaifasza, – Od okrutnego Annasza.
27. Widział tam Pan miłościwy, – Iż Biskup niesprawiedliwy – Fałszywe Nań świadki zwodził, – Bo Go na śmierć wydać godził.
28. Gdy Kaifasz z swemi świadki – Pletli Nań wszystkie niestatki, – Stała prawda niestrwożona, – Przed biskupem spotwarzona.
29. Piłatowi Go posłali, – Osądzić mu Go kazali; – Wdziali Mu łańcuch na ramię, – Ten był śmierci Jego znamię.
30. Wszak wiemy, Panie Piłacie, – Że ten łańcuch dobrze znacie? – Każdy więzień. co go nosi, – Od śmierci się nie wyprosi.
31. Daléj Mu cierpieć nie możem, – Bo się czyni Synem Bożym, – I królem się téż mianuje, – Co się nigdzie nie znajduje.
32. Stał przed Piłatem związany; – Zbity, spluty, zekrwawiony; – Nie widział Piłat żadnego – Więźnia takiego nędznego.
33. Zaś Go posłał Herodowi, – Galilejskiemu królowi – Oto masz więźnia twojego, – Wyzwól, jako niewinnego.
34. Rzekł Mu Heród niewstydliwy: – Wskaż nam tu jakie dziwy; – Żydowie mi powiedzieli. – Iż Twoje cuda widzieli.
35. Widział Pan Króla pysznego; – Nie rzekł mu słowa żadnego, – Chciał z Nim Heród gadać dwornie, – Ale Pan milczał pokornie.
36. Król Heród, serca pysznego, – Wzgardził Jezusa miłego; – Na Jego większe pośmianie, – Wdziali Nań z pawłok odzienie.
37. Pastwili Mu się nad głową – Z ostrą koroną cierniową; – Uczynili Mu żydowie – Tysiąc ran w najświętszéj głowie.
38. Odesłał Go Król sędziemu, – Wielce niesprawiedliwemu. – Coś mi to posłał niemego? – Przyjméj zasię więźnia swego.
39. Widział Piłat, iż niewinny, – Rzekł: jest u mnie więzień inny; – Niech stanie się wola wasza, – Skażę na śmierć Barrabasza.
40. Kazał Jezusa miłego – Bić u słupa kamiennego; – Bili Go żydowie sami, – Biczmi, łańcuchy, miotłami.
41. Gdy się nad Nim spracowali, – Ci, którzy Go katowali; – Z powrozów Go rozwiązali; – Piłatowi Go posłali.
42. Wywiódł Piłat ubitego, – Już na póły umarłego. – Oto macie więźnia swego, – Wypuszczam wam Go żywego.
43. Niemiłosierni żydowie, – Okrutniejsi, niż katowie, – Na Piłata zawołali, – Ukrzyżować Go kazali.
44. Piłat w rozumie pobłądził, – K’woli żydom Go osądził; – Skazał na śmierć niewinnego, – Jezusa Syna Bożego.
45. O Piłacie niecnotliwy, – Czemuś tak niesprawiedliwy? – Oto Baranek niewinny – Idzie na śmierć bez przyczyny.
46. Żydowie Go pochwycili, – Na górę Go wprowadzili, – Gwoźdźmi Go na krzyż przybili, – Między łotry postawili.
47. Wisiał na krzyżu zraniony, – Zbity, skłóty, zekrwawiony, – Nie mając odpoczywania – Od pojęcia do skonania.
48. A byłci tam strach niemały, – Gdy się opoki padały: – Ziemia nad obyczaj drżała, – Jakoby się zapaśdź miała.
49. Stało się nad przyrodzenie, – Po wszym świecie zamierzchnienie; – Żywioły się zasmuciły, – Gdy umierał nasz Pan miły.
50. O Panie nasz miłościwy, – Czemuś tak bardzo cierpliwy? – Dla zmiłowania naszego, – Zapomniałeś Bóstwa Twego!
51. Gdy nas tak bardzo miłujesz, – Sromot, razów, nie czujesz, – Raczże nas téż tém darować, – Daj nam siebie zamiłować.
52. Weźmyż to każdy w swą głowę – Najdroższą śmierć Jezusowę; – Rozmyślajmy ją serdecznie, – Będziem z Nim królować wiecznie! Amen.
"Szczeble do nieba" Teofil Klonowski, Poznań 1867; t.I, str. 267, pieśń 148.
W załącznikach melodie z Klonowskiego i z Mioduszewskiego, MIDI, nuty PDF i MuseScore spakowane w archiwum ZIP.
Ojcze Boże wszechmogący. – Deus Pater sempiterne.
To[n] I z II połączony, o stopień wyżéj.
1. Ojcze Boże wszechmogący, – Któryś z miłości gorącéj, – Zesłałeś na te niskości – Syna swego z wysokości
2. Ku wielkiemu pocieszeniu – Twemu ludzkiemu plemieniu, – Wydałeś Go na stracenie – Przez człowiecze odkupienie!
3. Miejmyż wszyscy na baczności – Drogą śmierć Jego miłości, – I smutek Matuchny Jego, – Który cierpiała dla Niego.
4. Gdy Go we czwartek żegnała, – Tak Mu mówiąc, narzekała: – Weźméj mię w Ogrojec z sobą, – Pójdę rada na śmierć z Tobą.
5. Pan na nię smutnie poglądał, – Po swéj Matce tego żądał: – Miła Matko racz mię puścić, – Nocci blisko już nam czas iśdź.
6. Smutneć było rozłączenie, – Z swym Synem Téj miłéj Pannie; – Miała serdeczne bolenie, – Patrząc na Jego lękanie.
7. Gdy do Ogrojca przybieżał, – Padł na ziemię, krzyżem leżał. – Tam swą mękę wszystką widział, – Którą nazajutrz cierpieć miał.
8. Miał w sobie przeciwne siły – Dwie, a obie wielkie były; – Okrutnie z sobą walczyły, – Mało Go nie umorzyły.
9. Bo Mu lękająca siła – Okrutną śmiercią groziła; – Ale miłość zwyciężyła, – Bo ta w Nim mężniejsza była.
10. Klęknął na kolana potém, – Jął się pocić krwawym potem; – Mówiąc: Ojcze, możeli być, – Racz ten kielich precz oddalić.
11. Jezu miły nie lękaj się, – Wstań, nie klęcz, upamiętaj się; – Masz niedaleko Judasza, – Ciągnie z ludem od Annasza.
12. Wiedzie na Cię lud niemały, – Z kijmi, z mieczmi, z pochodniami; – We zbroje się ubierali, – Przełożeni im kazali.
13. Wtém przystąpił Judasz cudnie, – Pozdrowił Pana obłudnie; Potém Go zdradnie całował, – Pan się schylił, twarz mu podał.
14. Gdy się miał z żydy potykać, – Począł z niemi w przód rozmawiać;– Pytał ich, kogo szukacie, – Jeśli mnie? to mię macie.
15. Prędko k’niemu przyskoczyli, – O ziemię Go uderzyli; – Z głowy, z brody włosy rwali, – Opak Mu ręce związali,
16. Związawszy Go tak okrutnie – Wiedli Go do miasta chutnie; – Pchnęli Go w rzekę cedrową, – Unarzali Go i z głową.
17. Sami zdrajcy szli po moście, – Pana wiedli w rzekę proście; – Powalił się, upadł w wodę, – Zbił sobie o kamień brodę.
18. Annasz Go srogo przywitał; – Gdzie masz ucznie? tak Go pytał; – Nie małoś tu złego zbroił, – Fałszywąś nauką zwodził.
19. Pan pokornie odpowiedział: – Panie Annaszu, byś wiedział, – Zawsze ja jawnie w kościele – Powiadałem prawdę śmiele.
20. Wyciągnąwszy żyd prawicę, – A miał zbrojną rękawicę, – Wyciął Mu srogi policzek; – Pan nasz zemdlał, upadł wszystek.
21. Azaż tak odpowiadają – Paniętom, gdy Cię pytają; – Czemuż nie masz w uczciwości, – Biskupa Jego miłości?
22. Więc na przemian wszyscy słudzy, – Jedni z tyłu, z przodu drudzy – Włosy Mu z głowy targali, – Na Jego świętą twarz plwali.
23. Gdy Mu oczy zawiązali, – Prorokować Mu kazali, – Godząc Mu z pięścią do szyje: – Gadaj, Jezu, kto Cię bije?
24. Posiedział Annasz w noc chwilę, – A miał czystą krotofilę, – Patrząc na więźnia swojego, – Na Zbawiciela naszego.
25. Annasz wiedzion do łożnice, – Pan nasz wepchnion do piwnice, – Jaki tam był nocleg Jego, – Kościół nie śmie zjawić tego.
26. W Piątek wywiedzion z piwnice, – Jakoby łotr z męczennice – Prowadzon do Kaifasza, – Od okrutnego Annasza.
27. Widział tam Pan miłościwy, – Iż Biskup niesprawiedliwy – Fałszywe Nań świadki zwodził, – Bo Go na śmierć wydać godził.
28. Gdy Kaifasz z swemi świadki – Pletli Nań wszystkie niestatki, – Stała prawda niestrwożona, – Przed biskupem spotwarzona.
29. Piłatowi Go posłali, – Osądzić mu Go kazali; – Wdziali Mu łańcuch na ramię, – Ten był śmierci Jego znamię.
30. Wszak wiemy, Panie Piłacie, – Że ten łańcuch dobrze znacie? – Każdy więzień. co go nosi, – Od śmierci się nie wyprosi.
31. Daléj Mu cierpieć nie możem, – Bo się czyni Synem Bożym, – I królem się téż mianuje, – Co się nigdzie nie znajduje.
32. Stał przed Piłatem związany; – Zbity, spluty, zekrwawiony; – Nie widział Piłat żadnego – Więźnia takiego nędznego.
33. Zaś Go posłał Herodowi, – Galilejskiemu królowi – Oto masz więźnia twojego, – Wyzwól, jako niewinnego.
34. Rzekł Mu Heród niewstydliwy: – Wskaż nam tu jakie dziwy; – Żydowie mi powiedzieli. – Iż Twoje cuda widzieli.
35. Widział Pan Króla pysznego; – Nie rzekł mu słowa żadnego, – Chciał z Nim Heród gadać dwornie, – Ale Pan milczał pokornie.
36. Król Heród, serca pysznego, – Wzgardził Jezusa miłego; – Na Jego większe pośmianie, – Wdziali Nań z pawłok odzienie.
37. Pastwili Mu się nad głową – Z ostrą koroną cierniową; – Uczynili Mu żydowie – Tysiąc ran w najświętszéj głowie.
38. Odesłał Go Król sędziemu, – Wielce niesprawiedliwemu. – Coś mi to posłał niemego? – Przyjméj zasię więźnia swego.
39. Widział Piłat, iż niewinny, – Rzekł: jest u mnie więzień inny; – Niech stanie się wola wasza, – Skażę na śmierć Barrabasza.
40. Kazał Jezusa miłego – Bić u słupa kamiennego; – Bili Go żydowie sami, – Biczmi, łańcuchy, miotłami.
41. Gdy się nad Nim spracowali, – Ci, którzy Go katowali; – Z powrozów Go rozwiązali; – Piłatowi Go posłali.
42. Wywiódł Piłat ubitego, – Już na póły umarłego. – Oto macie więźnia swego, – Wypuszczam wam Go żywego.
43. Niemiłosierni żydowie, – Okrutniejsi, niż katowie, – Na Piłata zawołali, – Ukrzyżować Go kazali.
44. Piłat w rozumie pobłądził, – K’woli żydom Go osądził; – Skazał na śmierć niewinnego, – Jezusa Syna Bożego.
45. O Piłacie niecnotliwy, – Czemuś tak niesprawiedliwy? – Oto Baranek niewinny – Idzie na śmierć bez przyczyny.
46. Żydowie Go pochwycili, – Na górę Go wprowadzili, – Gwoźdźmi Go na krzyż przybili, – Między łotry postawili.
47. Wisiał na krzyżu zraniony, – Zbity, skłóty, zekrwawiony, – Nie mając odpoczywania – Od pojęcia do skonania.
48. A byłci tam strach niemały, – Gdy się opoki padały: – Ziemia nad obyczaj drżała, – Jakoby się zapaśdź miała.
49. Stało się nad przyrodzenie, – Po wszym świecie zamierzchnienie; – Żywioły się zasmuciły, – Gdy umierał nasz Pan miły.
50. O Panie nasz miłościwy, – Czemuś tak bardzo cierpliwy? – Dla zmiłowania naszego, – Zapomniałeś Bóstwa Twego!
51. Gdy nas tak bardzo miłujesz, – Sromot, razów, nie czujesz, – Raczże nas téż tém darować, – Daj nam siebie zamiłować.
52. Weźmyż to każdy w swą głowę – Najdroższą śmierć Jezusowę; – Rozmyślajmy ją serdecznie, – Będziem z Nim królować wiecznie! Amen.
"Szczeble do nieba" Teofil Klonowski, Poznań 1867; t.I, str. 267, pieśń 148.
W załącznikach melodie z Klonowskiego i z Mioduszewskiego, MIDI, nuty PDF i MuseScore spakowane w archiwum ZIP.
