Spuśćcie łaskawe niebiosa

[tomas_wawa]

T: Zupełny śpiewnik i książka do nabożeństwa, 1898 r., pieśń nr 107
M: Nachbar nr 33

1. Spuśćcie, łaskawe niebiosa, * Spuśćcie z deszczem obłoki! * Niechaj zstąpi jako rosa Mesyasz przez Proroki * Od Boga nam obiecany, * Zbawiciel nam pożądany * Niechajże przyjdzie kiedy!

2. Niech nam ziemia Tego zrodzi, * Od którego zbawienie * Całego świata pochodzi; * Skrusz niebieskie sklepienie, * Zstąp, Zbawicielu na ziemię * Wybaw nędzne ludzkie plemię * Od zguby wiekuistej.

3. Tak dla przestępstwa Adama * Ojcowie zatrzymani * Przed przyjściem Chrystusa Pana * W głębokości otchłani * Z płaczem rzewliwie wołali, * Z utęsknieniem wyglądali * Przyjścia Jego na ziemię.

4. Bóg wysłuchał ich wołanie * I posłał Syna Swego, * W którym ma upodobanie, * Aby wszyscy przez Niego * Mieli, a mieli obficie * Na wieki szczęśliwe życie * W niebie, w królestwie Jego.

5. Boć On zgładził nasze długi, * Do wiecznego żywota * Przez Swoje drogie zasługi * Otwarł zamknięte wrota, * Rodził się z Panny Maryi, * A umarł na Kalwaryi, * Dla zbawienia naszego.

6. Chwalmyż tedy Boga tego, * Znajmyż się do wdzięczności * Za te zmiłowanie Jego * Za miłość chce miłości, * A najmilsza jest Mu chwała, * Gdy serce miłością pała * I wolę Jego czyni.

7. Pierwszy raz przyszedł z cichością, * Chrystus Pan i pokornie, * Ale z wielką wspaniałością * Przyjdzie na świat powtórnie, * Jak Sędzia w dzień ostateczny, * Gdy cnotliwym żywot wieczny, * A złym piekło przysądzi.

8. Miejmyż to w żywej pamięci, * Niech pamięć sądu tego, * Kiedy nas pokusa nęci * Wstrzyma od wszego złego, * Przy tem jak rozumnych ludzi, * Niechaj skutecznie pobudzi * Do życia cnotliwego. Amen.