O święta Uczto, w której pożywamy

[tomas_wawa]

T: Zupełny śpiewnik i książka do nabożeństwa, 1898 r., pieśń nr 359.

1. O święta Uczto, w której pożywamy, * Ciało Chrystusa, w niej pamiątkę mamy * Bolesnej męki i onych gorzkości, * Które On dla nas ucierpiał z miłości.
2. Ta święta Uczta łaski nam udziela, * Do cnotliwego życia nas posila, * Kto tej pożywa w sumienia czystości, * Jest mu zadatkiem szczęśliwej wieczności.
3. Chrystus, Pan hojny, tak nas umiłował, * Z Ciała, Krwi swojej Ucztę nam zgotował. * Wszystkich zaprasza i wzywa do Siebie, * Bo szczerze pragnie osadzić nas w niebie.
4. Ale jest wiele tak niewdzięcznych gości, * Którzy Chrystusem gardzą w tej świętości, * Na Ucztę bowiem wiele jest wezwanych, * Ale się mało znajduje wybranych.
5. Bo jedni serce przynoszą niebożne, * Drudzy wymówki nikczemne i próżne. * Inni przywodzą rozliczne przeszkody, * A ci nie wnijdą do nieba na gody.
6. Jak źli, tak dobrzy na Uczcie bywają, * Tegoż Chrystusa wszyscy pożywają; * Pokarm i napój jeden zgotowany * Tak przed ubogich jako i przed pany.
7. Lecz skutek różny z pokarmu jednego, * Dobrzy czerpają żywot wieczny z niego; * Źli tym pokarmem śmiertelnie się trują, * Śmierć, sąd i zgubę dla siebie przyjmują.
8. O dobry Jezu! Użycz łaski dzielnej, * Niechaj stawamy w sukience weselnej * Na gody weselne; chcąc pożywać Ciebie, * Niech pilnie sami doświadczamy siebie.
9. Ciało, Krew Twoja wielką jest wieczerzą, * Tym zgotowaną, którzy w Ciebie wierzą. * Którzy Cię godnie biorą w tej świętości, * Będą Cię widzieć w szczęśliwej wieczności.