Jaka żałość a truchliwość

[tomas_wawa]

T: Kancyonał i książka modlitewna na cały rok, 1865 r., s. 126-127.

1. Jaka żałość, a truchliwość już przenika serce me! * Gdyż wspominam, a rozmyślam, o Jezusie, męki Twe.
2. A gdy widzę, a dobrze wiem, że ludzkie przewinienia * Tą jedyną są przyczyną Twojego umęczenia.
3. W wielkim smutku a frasunku w Ogrójcu Tyś się łączył, * Byś radości we wieczności mnie grzesznemu zasłużył.
4. Dałeś się pojąć i związać, byś od mych nieprawości, * Mnie rozwiązał a dług zmazał mej niesprawiedliwości.
5. Dałeś się bić, wiele trapić tyrańskiej surowości, * Byś uzdrowił a naprawił duszy mojej słabości.
6. Od Annasza a Kaifasza, od Piłata Pontskiego, * Chciałeś potępionym zostać dla zbawienia mojego.
7. Na Twą głowę dałeś z ciernia koronę sobie wcisnąć, * Bym ja wiecznie a bezpiecznie, chwały Twej mógł dosięgnąć.
8. Zbiczowany, skatowany, dałeś na śmierć osądzić * Siebie, abym na twarz Twoję w niebie, wiecznie mógł patrzeć.
9. Nosiłeś cierpliwie brzemię ciężkiego krzyża Twego, * Byś mnie zbawił, a uwolnił od ciężkości grzechu mego.
10. Potem po wszystkich boleściach śmierć gorzką Tyś podstąpił, * Byś od śmierci, zguby wiecznej, mnie biednego wykupił.
11. A Twe ciało, gdy umarło, kazałeś w grób pochować, * Abyś i me, tak jako Twe na chwałę mógł zachować.
12. Z pokorą i z uprzejmością za gorzkie umęczenie, * Ci dziękuję, Cię miłuję, ja niegodne stworzenie.
13. Racz mnie zawsze tu zagrzewać ogniem Twojej miłości, * Bym nie sobie, ale Tobie żył w tutejszej ciemności.
14. Udziel, bym złem życiem moim Ciebie więcej nie krzyżował; * Ale wiecznie aż do śmierci w mych uczynkach wychwalał.
15. A w dzień skonania mojego, pokaż moc krzyża Twego, * Ach, stój przy mnie, a walcz za mnie, odganiaj ducha złego.
16. A po śmierci racz mnie przyjąć z łotrem do raju Twego, * Wyrwij duszę mą, o Jezu! od stracenia wiecznego.
17. Za to będę wiecznie Ciebie, Baranku Boży! chwalić, * Przed tronem Twym głosem wielkim będę Twe imię wielbić.