Scholastyka, św.: Wieczności czas nastawa

[marian7]

Wieczności czas nastawa,
Odpoczynek swój dawa
  Scholastyce już w niebie
Oblubieńca mieszkanie,
Z Nim wieczne spoczywanie,
  Kochała Go nad siebie.

O jak często wzdychała!
Boga w swem sercu miała,
  Kochanka jedynego,
Płaczem niebo mieszała
I o deszcz upraszała,
  Miękcząc brata swojego.

O niezmierna miłości!
Rozmowy o wieczności
  Benedykt jej wykłada,
A jej serce topnieje
I od wzdychania mdleje,
  Panna w niebo się skrada.

Pośpiesz do mnie, najmilsza
Oblubieńco najczystsza,
  Odbierz koronę w niebie;
Tu spocznie w liliach,
Rozkosz twa w delicyach,
  Słodycz upoi ciebie.

Gołębico Panieńska,
Rozkosz ci piekłem ziemska,
  Do nieba wylatywasz;
Daj twemi zapachami,
Twemi tam iść krokami
  Do łask, których zażywasz.

Pelplin, 1871. Nr. 809