Skądże Jezu miły [nuty]

[Mira]

Zkądże Jezu miły ta głęboka Rana,
Kiedyż Sercu Twemu ona jest zadana?
Czyjaż ręka, czyjaż siła Twoje Serce wskroś przebiła?
Dzieło to miłości, wina ludzkich złości.

Gdy Cię miłość Twoja na świat sprowadziła,
Kiedy w nędzny żłóbek Ciebie porzuciła,
Gdyś złożony był na sianku już wtenczas Boży Baranku
Ranę w Sercu miałeś, za ten świat cierpiałeś.

Gdy piersi dziewicze Twojej Matki ssałeś,
Kiedy na wygnaniu w Egipcie płakałeś,
Już miłości dziwna siła Boskie Serce Twe raniła,
Lecz nikt nie znał tego, wśród świata obcego.

Gdy ciężko pracując żyłeś w Nazarecie,
Królu wiecznej chwały wzgardzony na świecie,
Już w Twem Sercu była Rana, tylko Matka ukochana
Twoją miłość znała, z Tobą współcierpiała.

Potem, o Pasterzu dobry, gdy szukałeś
Owieczki zgubionej, którą tak kochałeś,
Gdyś ją wydobywał z cierni, już ludzie niemiłosierni
Serce Twe ranili, z miłości szydzili.

Więc tę miłość jawnie okazać im chciałeś,
Gdy wśród krzyża męki, Serce przebić dałeś,
By tak długo ukrywana, Serca Twego Boska Rana
Widoczną się stała, grzesznych Ci zyskała.

Lecz jaka to boleść, o najmilszy Panie,
Jakże zawiedzione Twe oczekiwanie,
O mój Jezu, nawet Twego Serca włócznią zranionego
Ludzie nie kochają, światu serca dają.

Gdy świat Tobą gardzi, Zbawicielu drogi,
My Ci serca nasze niesiemy pod nogi,
Serca nasze poświęcamy, bo innego nic nie mamy,
Zamknij nas o Panie, wiecznie w Serca Ranie!

Zamknij też w Niej z nami naszego Pasterza,
Który chwałę Serca Twojego rozszerza,
Połącz serce jego z Twojem, zalej łask i pociech zdrojem,
Przytul go do Siebie, na ziemi i w niebie.


/Kancyonał Katolicki/

[marian7]

Skądże Jezu miły ta głęboka rana,
Kiedyż Sercu Twemu ona jest zadana!
Czyjaż ręka, czyjaż siła
Twoje Serce wskroś przebiła?
Dzieło to miłości, wina ludzkich złości.
    Gdy Cię miłość Twoja na świat sprowadziła,
    Kiedy w nędzny żłobek Ciebie porzuciła,
    Gdyż złożony był na sianku
    Już wtedy, Boży Baranku,
    Ranę w Sercu miałeś, za ten świat cierpiałeś.
Gdy piersi dziewicze Twojej Matki ssałeś
Kiedy na wygnaniu w Egipcie płakałeś,
Już miłości dziwna siła
Boskie Serce Twe raniła.
Lecz nikt nie znał tego wśród świata obcego.
    Gdy ciężko pracując żyłeś w Nazarecie,
    Królu wiecznej chwały, wzgardzony na świecie,
    Już w Twym Sercu była Rana,
    Tylko Matka ukochana
    Twoją miłość znała, z Tobą współcierpiała.
Potem o Pasterzu dobry, gdy szukałeś
Owieczki zgubionej, którą tak kochałeś.
Gdyś ją wydobywał z cierni,
Już ludzie niemiłosierni
Serce Twe ranili z miłości szydzili.

Pieśni Religijne, Koło Księży Prefektów Łódź 1948
Imprimatur Łódź 20.X.48. Ks. Jan Zdżarski w.z. Wikariusza Generalnego,
Nihil Obstat 20.X.48. Ks. Dr Bałczewski - Cenzor

[marian7]

ciąg dalszy za Śpiewnikiem XX Misyonarzy - Kraków 1916.

Więc tę miłość jawnie okazać im chciałeś
Gdy wśród krzyża męki Serce przebić dałeś
By tak długo ukrywana
Serca Twego Boska Rana
Widoczną się stała, grzesznych Ci zyskała.
  Lecz jakaż to boleść, o najmilszy Panie,
  Jakże zawiedzione Twe oczekiwanie,
  O mój Jezu, nawet Twego
  Serca włócznią zranionego
  Ludzie nie kochają, światu serce dają.
Gdyu świat Tobą gardzi, Zbawicielu drogi,
My Ci serca nasze niesiemy pod nogi,
Serca nasze poświęcamy,
Bo innego nic nie mamy.
Zamknij nas, o Panie, wiecznie w Serca Ranie.
  Zamknij też w Niej z nami naszego Pasterza,
  Który chwałę Serca Twojego rozszerza,
  Połącz serce jego z Twojem
  Zalej łask i pociech zdrojem,
  Przytul go do Siebie, na ziemi i w niebie.
Przygarnij do Siebie i nasz naród cały.
Dawne cnoty wzbudź w nim, gorliwość Twej chwały.
Gdy Tobie kornie się zniża,
Niech Twe Serce doń się zbliża!
Ocalże nas Boże! Niech nas wróg nie zmoże.

[Hrabia Radwan]

Melodya (X. dr Józef Surzyński i Mieczysław Surzyński, Psallite Domino, Poznań 1908, s. 216):