Do Ciebie, Panie! pokornie wołamy,
Łzy wylewając, serdecznie wzdychamy,
Racz na nas wejrzeć z nieba wysokiego,
A racz pocieszyć człowieka grzesznego.
2. Któregoś, Panie! zbytnio umiłował
I Krwi najświętszej przelać nie litował;
Ach miecz Twój srogi bardzo się rozszerzył,
By żałości nasze srogością zburzył.
3. Lecz nie nie dbamy, w złościach naszych trwamy,
Jednakże, Panie! ku Tobie wołamy,
Byś złości nasze łaskawie przebaczył,
A gniew Swój srogi pohamować raczył.
4. Użycz Twej łaski ku upamiętaniu,
Daj serce prawe ku Twemu wzywaniu,
Abyśmy zawsze w pobożnosci żyli,
Ciebie z Świętymi na wieki chwalili.
Amen.
(za: Kantyczki. Kolędy i pastorałki w czasie świąt Bożego Narodzenia po domach śpiewane z dodatkiem pieśni przygodnych w ciągu roku używanych. Ułożył Karol Miarka, Mikołów-Warszawa, 1911)
Nuty do pieśni (za: Zbiorek pieśni kościelnych na trzy głosy równe, Ludwik Kic, Toruń 1938)::
Starsza, dłuższa wersja tej pieśni:
T: Zupełny śpiewnik i książka do nabożeństwa, 1898 r., pieśń nr 732.
1. Do Ciebie, Panie, pokornie wołamy, * Łzy wylewając, serdecznie wzdychamy.
2. Racz na nas wejrzeć z nieba wysokiego, * A racz pocieszyć człowieka grzesznego.
3. Któregoś, Panie, zbytnio umiłował * I Krwi najświętszej przelać nie litował.
4. Acz miecz Twój srogi bardzo się rozszerzył, * By złości nasze swą srogością zburzył.
5. Lecz nie nie dbamy, w złościach naszych trwamy, * Jednakże, Panie, ku Tobie wołamy:
6. Byś złości nasze łaskawie przebaczył, * A gniew Swój srogi pohamować raczył.
7. Użycz łaski Twej ku upamiętaniu, * Daj serce prawe ku Twemu wzywaniu.
8. Abyśmy zawsze w pobożności żyli, * Ciebie z Świętymi na wieki chwalili.
Inna melodia (Śpiewnik Gieburowskiego 1922)