Słyszę z nieba muzykę [nuty]

[marian7]

Słyszę z nieba muzykę i Anielskie pieśni,
Sławią Boga, że się nam do stajenki mieści:
            Nie chce rozum pojąć tego,
            Chyba okiem dojźrzy czego,
                Czy się mu to nie śni.
Słysze z nieba muzykę, jużci to na jawie,
Wyśpiewują o takiej dziwnej Boskiej sprawie:
            Że Bóg przyjął stan człowieka,
            Pańskiego łaknie mleka,
                Ku ludzkiej naprawie.
Skoczmyż raźno kto pierwej do szopy przyskoczy,
Jużci widzę, co nigdy nie widziały oczy:
            Wespół bydło z Aniołami,
            Bije w ziemię kolanami,
                I w żłobek się tłoczy.
A kto moje bydlęta nauczył mądrości,
Kto im podał do serca naukę miłości:
            Iż do Dzieciny maleńkiej,
            I do Jego Matuleńki,
                Padły w uprzejmości.
Nierozumny osiełku! znasz ty w ciele Boga,
O wołeczku! Bóg że to, co czci twoja noga?
            Toż to Bogu niebo ciasne,
            Słońce Mu sie ściele jasne,
                Na garstce barłogu.
Przecież moje bydlęta klękają w tej dobie,
Cóż się dziwię, Bóg stanął w dziecięcej osobie:
            O piękności w ludzkim ciele!
            O ciałeczko! jako wiele
                Magnesu jest w Tobie.
Pozwólże mi Mateńko szczęśliwa i Święta,
Wziąść na ręce Synaczka, aby te rączęta
             Duszę moję zapaliły,
             I z więzienia uwolniły,
                Zdjąwszy z onej pęta.
Coś ci coś do mnie Dziecię śliczne przemówiło,
I z oczu swych pochodnie do serca rzuciło:
             Nikt nie zgadnie, jak mnie kradnie,
             Duch nie władnie, węglem padnie,
                A zgorzeć mu miło.

Melodja: w Śpiewniku Krakowskim na karcie 428.
Nakładem Józefa Miecznika w Częstochowie.
Drukarnia T. Nagłowskiego w Częstochowie.           

[knrdsk1]

Melodia wg X.M.M.Mioduszewskiego

[kaes123]

Zupełny śpiewnik katolicki oraz książka do nabożeństwa dla chrześcijan- katolików
Wydanie: Mikołów : nakł. Wydaw. Dzieł Ludowych Karola Miarki, 1898.

Mel : Nachbar nr. 142
Słyszę z nieba muzykę i anielskie pieśni, *
Sławią Boga, że się nam do stajenki mieści; *
Nie chce rozum przyjąć tego, *
Chyba okiem dojrzy czego, *
Czy mu się to nie śni.

Słyszę z nieba muzykę jużci to na jawie *
Wyśpiewują o takiej dziwnej Boskiej sprawie, *
Przyjął Boży Syn człowieka, *
Panieńskiego łaknie mleka *
Ku ludzkiej naprawie.

Skoczmyż rano, kto pierwej do szopy przyskoczy, *
Jużci widzę, co nigdy nie widziały oczy: *
Wespół bydło z Aniołami *
Boje w ziemię kolanami *
A w żłóbek się tłoczy.

A kto moje bydlęta nauczył mądrości, *
Kto im podał do serca naukę miłości *
Do dzieciny malusieńkiej? *
I do Jego Matuleńki *
Padły w uprzejmości.

Nierozumny osiełku, znasz ty w ciele Boga? *
O wołeczku, Bógże to, co czci twoja noga? *
Wszakże Bogu niebo ciasne, *
Słońce Mu się ściele jasne, *
Na garstce barłogu.

Przecież moje bydlęta klękają w tej dobie, *
Cóż się dziwić? Bóg stanął w dziecinnej osobie; *
O piękności w ludzkim ciele, *
O ciałeczko, jako wiele *
Magnesu jest w Tobie.

Rączki ściąga różowe, usteczka cukrowe, *
Serce gasi twarz i oczki, piersi liliowe; *
A kiedy się do mnie śmieje, *
Miłością me serce tleje, *
Przestać nie gotowe.

Pozwólże mi, Mateńko szczęśliwa i święta, *
Wziąść na ręce Synaczka, aby te rączęta *
Duszę moje zachęciły, *
I z więzienia uwolniły, *
Zdjąwszy z onej pęta.

Jużci coś do mnie Dziecię śliczne przemówiło, *
Ach, do serca pochodnie z oczu wytoczyło; *
Nikt nie zgadnie, jak mnie kradnie, *
Duch nie władnie, węglem padnie, *
A zgorzeć mu miło. Amen.