Z pomocą Boga miłego (różańcowa)

[Mira]

Z pomocą Boga miłego, w Trójcy świętej jedynego,
Każdy z serca nabożnego chwal Boga wszechmogącego.

Chwal też miłą Matkę Jego, będzie bardzo wdzięczna tego,
Każdy według swej możności czyń posługę Jej godności.

Którzy nabożnie rzekają, częstokroć gniew Boży koją,
Bo Panna Syna ubłaga, co się ma mścić, to wspomaga.

Jest to wianek znamienity, z męki Jezusa uwity,
Kto go nabożnie wspomina, ubłaga gniew Boga Syna.

Ten co go nabożnie rzeka, Pan Bóg mu niebo odmyka,
Smutek od niego oddala, z trudnych go rzeczy wyzwala.

Wiemy bracia też i siostry, iż cierniowy wianek ostry,
Nosił go Jezus na głowie, wtłoczyli Mu go żydowie.

Ale nasz wianek różany wdzięczny jest Maryi Pannie,
Bo on jest niepospolity, z lilijej rajskiej uwity.

Trzykroć pięćdziesiąt mawiajcie, pozdrowienie Jej dawajcie:
Zdrowaś bądź Panno Marya, Jezusowa Matko miła!

Każdy brat, siostra odmawiaj, duszy swej niebo odmykaj:
Bo bez zapłaty nie będziesz, z Synem Bożym w niebie siędziesz.

Bracia, siostry wspominajcie, duszyczek w mękach żałujcie,
Za żywe i zmarłe proście, różaniec za nie rzekajcie.

Miłościwe lato dano, i też odpusty przydano,
Aby tej Pannie służono i Jej pomocy żądano.

Bracia wianka różanego, nauczaj jeden drugiego;
Kto kogo wianka nauczy, ten zbawiennej drogi uczy.

Tym co mówią wianek Pannie, Chrystus bardzo łaskaw na nie:
Bo w tym wianku miłej Panny, są Pana Jezusa rany.

Kto tej Pannie wiernie służy, koło tego czart nie krąży;
Bo go Panna w Swojej mocy broni tak we dnie jak w nocy.

Wielkiej pomocy doznają, ci co różaniec mawiają;
Bo wianek jest w swej całości dowodem Bożej miłości.

Wszystka męka od początku jest w tym wianku aż do szczątku:
Od pojęcia do skonania nie miał Pan odpoczywania.

Weźmij każdy w swoję głowę najsroższą śmierć Jezusowę;
Rozmyślajmy ją serdecznie, będziem z Nim królować wiecznie.

Rozmyślajmy o Maryi, pozdrawiajmy Ją wiankiem Jej:
Przez to święte pozdrowienie będziem mieć duszne zbawienie.