Niech mię poświęci Dusza Chrystusowa (Anima Christi sanctifica me)

[tomas_wawa]

T: ks. F. X. Głodkiewicz, Śpiewnik Liturgiczny, 1867 r., s. 331-332.

Anima Christi sanctifica me

Niech mię poświęci Dusza Chrystusowa,
Ciało najświętsze zbawi i zachowa
Na on dzień wielki zmartwychwstania chwały,
Na żywot przyszły, żywot wiecznotrwały.
Niech mię Krew Jego najdroższa napoi,
Skruszy me serce, żądze uspokoi;
Świętego Boku niech obmyje woda,
Nowej ozdoby duszy mojej doda.
W tęsknej pielgrzymce życia, w skonu chwili,
Męka Jezusa wesprze i zasili.
Co trwoży, męczy, poniża i smuci,
W korzyść zbawiennej zasługi obróci.
Grzechem rannego uzdrów Twemi Rany,
Do Serca przyjmij, Zbawco mój kochany.
Racz mię ożywić, natchnąć Duchem Twoim,
Racz mię zapalić miłości płomieniem.
Napełnij łaską, mądrością, pokojem,
Widzenia Ciebie gorącem pragnieniem;
Twoją pięknością pociągnij ku sobie,
Dobrocią Serca uwesel strapione;
Niechaj mam w każdej pokusie i próbie,
Na Twem świętym Krzyżu pomoc i obronę.
O dobry Jezu, wysłuchaj wołanie,
By mię piekielne mocy nie zwalczyły;
W Rąk, Nóg i Boku otwartego ranie,
Daj mi schronienie i przytułek miły.
Od złośliwego broń nieprzyjaciela,
Niechaj od Ciebie nic mię nie rozdziela;
W godzinę śmierci każ mi przyjść do siebie,
Bym Cię z Świętymi wiecznie chwalił w niebie. Amen.

Inna wersja tej pieśni, także w śpiewniku ks. F. X. Głodkiewicza zaczyna się słowami "Duszo Chrystusowa" (podobnie jak współczesna adaptacja).