Popielec - Pamiętaj o człowiecze, żeś jest proch a błoto

[Mira]

Pamiętaj o człowiecze, żeś jest proch a błoto,
Że nie będzie, jak umrzesz, z ciebie żadne złoto.

Ale wspomnij, żeś prochem a w proch się obrócisz,
A to dobrze do serca sobie dzisiaj zapisz.

Już koniec mięsopustu, koniec wesołości,
Wyznaj ze Salomonem marność nad marności.

Wszystkoś pozwolił sercu w te minione trzy dni,
Lecz że ma wszystko koniec, nigdy nie zapomnij.

Rozważ, co z tego wszego masz już za pożytek,
Tylko ciężkie sumienie zgotował ci zbytek.

Gdybyś raczej trzeźliwie teto dni był strawił,
Niebyłbyś tak ciężkiego sumienia ztąd nabył.

Sumienie twoje już masz grzechem obciążone,
Wszeteczeństwem, obżarstwem, złością splugawione.

Za to cię oczekuje pewna kara Boska,
Dla zemszczenia na grzesznych kara wiekuista.

Jeśli nie chcesz pokuty należycie pełnić,
A owoców pokuty godnych równie czynić:

Sam Pan Jezus to powiedział, wszyscy zaginiecie,
Którzykolwiek za grzechy nie pokutujecie.

Dlatego naśladując przykład naszych przodków,
Przez ten post pokutę czyń, a zmaż złość twych skutków.

Łaski Bożej dosiągli Niniwici przez post;
Mów więc: i Ty mój Jezu, grzechy moje odpuść.

Odpuść Panie, odpuść mi i ludowi Twemu
Pokutę czyniącemu, tu zgromadzonemu.

Zgrzeszyłem! Ach, zgrzeszyłem! Boże przeciw Tobie,
Już pokutę w popiele zaczynam w tej dobie.

Karać będę sam siebie przez post i jałmużny,
Przez ciała umartwienie, przez pacierz pobożny.

Cokolwiekem przewinił, zwłaszcza w te ostatki,
To wszystko opłakiwać będę w życiu wżdycki.

Wołam i wołać będę: odpuść, odpuść Panie!
Nie pamiętaj na grzechy moje popełnione.

Zwłaszcza żem Cię się Boże, gorzej niż Piotr zaprzał,
Cię nie znał w ten mięsopust, brzuch mój za Boga miał.

Już według miłosierdzia Twego przewielkiego,
Zmiłuj się, nie odrzucaj mnie sługę grzesznego.

Niech nie będzie na mnie krew Twoja stracona,
Lecz niechaj złość moja nią będzie zmazana.

Aby gdy w proch me ciało zaś się kieś obróci,
Dusza ma się dostała do wiecznej radości.